پردازش سخنانِ آقا، سیدحسن نصرالله

یادداشت شب. نوشته‌ی دامنه: پردازش سخنانِ آقا، سیدحسن نصرالله. به نام خدا. سلام محضر هر شرافتمند. کامل و در سکوت و صامت پای سخنرانی آقا، سیدحسن نصرالله نشستم؛ محتوای سخنان را لابد هر مشتاق و پیگیر مسائل جهان خود دید یا خواند و یا خواهد خواند و دید. من از زاویه‌ی پردازشگری می‌خواهم به این ماجرا ورود کنم. بیش از هفتاد و هفت مورد ذهنم جرقه زد ولی فقط از یازده تا پرده برمی‌دارم:

۱. روان را نشانه گرفت؛ مثلا" مقدس‌ترین مبارزه است نبرد با اسرائیل و همین، همه تهییج و تخیله‌ی روحی کرد. ۲. طرفِ جنگی خود را باز در اَنبانی از ابهام گذاشت تا گیج کند تا از خود دائم بپرسد بلاخره از جبهه‌ی شمال چه چیزی توسط نصرالله رخ خواهد داد. ۳. ساختار سیاسی اسرائیل فرو ریزاند؛ این که تمامیت آن را «باغ وحش» خواند و دموکراسی‌یی که به دست نظامیان و ژنرال‌ها و ارتش افتاد. ۴. با ارائه و اعلان نظریه‌ی "منفعت ملی همگانی" برای کل کشورهای منطقه، تمام دولت‌های عربی و اسلامی را به فکر پیروزسازی غزه انداخت و این یعنی راهبرد حیات و سرنوشت. ۵. سعی کرد با تند و آرام‌کردن صدا و سبک سخن خود، مهمترین تزهای خود را در ذهن جهان بپیچد. ۶. ریزِ ماجراهای غزه را با اطلاعات حتمی (=نه خبر غیرقطعی) وارد تحلیل کرد و اثبات کرد عملیات طوفان اقصی به پنج علت فلسفی و سیاسی، نه فقط مشروعیت داشت که حتی ضرورتش توقع می‌رفت. ۷. دست به تحقیر زد، این که اسرائیل توسط فردی احمق اداره می‌شود و در اصل یک پادگان برای غرب است و عاجز است و از غرب برای هجوم به غزه کمک گرفته است. ۸. چون افکار عمومی درین ماجرا مهم است ماهرانه دقت‌هایی به خرج می‌داد تا حالی کند این جنگ، جنگ افکار عمومی‌ست و اسرائیل درین‌باره نزد دنیا خفیف شد. ۹. با آوردن چند لفظ جدید، فضای گفتمانی را به ادبیات سیاسی پیوند زد؛ مثلاً گفت: "مقاومت باشرَف". ۱۰. سعی کرد زیرکانه و خردمندانه اهل سکوت در برابر غزه را چنان زیر سؤال ببرَد که خود گریبانِ خود را بگیرد و بر وجدانش فشار آورَد. ۱۱. دو هدف فوری تعیین کرد که در واقع به راهبرد گُنگ عمدی مقاومت سنجاق باشد؛ یکی هشدار برای متوقف‌کردن تجاورز به خاک باریکه‌ی غزه و دومی جلوگیری از شکست غزه و با این دو نشان، استراتژی آینده را عمدا" شرطی کرد تا طرف مقابل را مبهوت و درون آنان را به سمت اختلاف و تردید ببرَد. این شیوه‌ی منحصر به فرد "نصرالله‌"یی، آمریکا را حتی در مسیر راه‌چاره‌ی سریع یا لااقل رفتار ظاهری تحریک می‌سازد.