فاطمیۀ دوم
7114
به قلم دامنه. بهنام خدا. سلام. سالها پیش وقتی کتاب محققانه و بسیار اثرگذار مرحوم سید جعفر شهیدی یعنی زندگانی فاطمه زهرا _سلامالله علیها_ را میخواندم، درسهای زیادی از آن بانوی نمونهی انسانیت در آن دیدم که آن حضرت مظهر تامّ آن بوده. یکی از آن درسها این بوده که حضرت زهرا (س) همهگونه رنجها، نداشتنها و زخمزبانها را برای حفظ مکتب و عزّت سلسلهی عترت، در خود فرو میخورد؛ اما در برابر تمام ستمها و حقپوشیها فریاد بر میآورد و حتی علیهی حاکم وقت قیام کرد، از خانه به کوچه گذر کرد، به مسجد رفت، سخنرانی سیاسی و توحیدی ایراد فرمود و خطبهای ماندگار خواند. که این رفتار خانوادگی، سیاسی و فکریاش الگو و اُسوه مانده است.
ابوالمجد مجدود بن آدم، مشهور به حکیم سنائی در تلمیح زیر چه زیبا و حکیمانه سروده:
تو چنان زی که بمیری برَهی
نه چنان چون تو بمیری برَهند
(منبع)
یعنی چنان زندگی کنیم که وقتی مرگ سراغ ما آمد واقعاً از زشتیها رها و رستگار باشیم. نه آنچنان زندگی داشته باشیم که مردم با مُردنِ ما احساس رهایی و آرامش و خلاصی کنند!
سنائی به استناد به سخن امام علی (ع) این بیت را نگاشت: "خالِطُوا النَّاسَ مُخالَطَهً إن مُتُّم مَعَها بَکَوا عَلیکُم و إن عِشتُم حَنُّوا إلیکُم" یعنی: با مردم آنگونه معاشرت کنید که اگر مُردید بر شما اشک بریزند و اگر زنده ماندید با اشتیاق بهسوی شما بیایند."
(نهج البلاغه، حکمت 10) (منبع)
و فاطمه _که به قول قشنگ علی شریعتی_ فاطمه است، یک نمونهی اعلا از چنین انسانهاییست که مولا امام علی (ع) حکمتگویی و رازدانی کرده است و نشانی آنان را به ما داده است. و اینک همچنان برای فاطمه _اُمّ الائمه_ هم اشک فراق است و هم اشتیاق دیدار.
برچسب : نویسنده : eqaqomf بازدید : 108